So macht mer Friede!

De Herr Rasmussen

Neischdadt an de Woischdrooß. Die Schulschdadt mit eme Eizuuchsgebiet vun Weidedaal bis Haßloch.
Wie isch in die Schul gange bin, hots dort noch en ganze Stadtdääl mit Franzose gewwe; die henn dort ehr Kaserne ghatt, un die Soldade henn nadierlisch ach mit de ganz Bagasch in dem Verdel gewohnt. So Schdicker 50 Kilomeder noch Weschde in de Wald noi, in un um Lautre warn die Amis, wo ach uugfähr 50 Kilomeder nooch Weschde, iwwerm Rhoi, ehr Hauptquadiere ghatt henn..
Vun Rußland hemmer gheert, wann die alde Leit vum Kriesch verzehlt henn. Rußland, do warn die Kummenischde, un wer ebbes falsches gsaacht hot, is nooch Sibirie verbannt worre.
Die Mauer un die DDR, die hots äfach gewwe, un wer hot schun gedenkt, daß sisch des je emol ännert. Es war Kalder Kriesch.
Un dann, es muß so um 1970 rum gewest sei, hemmer am Käthe-Kollwitz-Gymnasium en neie Lehrer kriet, wo ebbes ganz Besunneres war: de Herr Rasmussen.
De Herr Rasmussen war Ami, un Amis warn bei uns Junge domols sowieso hoch im Kurs. Die warn so annerscht, die warn indressant! E imposandi Erscheinung warer, de Herr Rasmussen, mit blitzende Aache, eme beeudruggende Sauerkrautschnorres un immer middeme Riwwer-Niwwer um de Hals. Awwer des war net alles.
De Herr Rasmussen hot net bloß Englisch gewwe -
nää, er hot noch ebbes anneres im Oogebot ghatt, allerdings net als Pflischtfach:
Er hot Russisch gewwe!
En Ami, wo in der Hoch-Zeit vum Kalde Kriesch in ere deitsche Stadt mit Franzosekaserne Russisch gebt.
Un er hot sein Kurs vollkriet! Obwohl der freiwillisch un zusätzlisch war, kää schulischi Vordääl gebrocht un ach kä Note gewwe hot Un des alles uff de  Owwerstuuf, wo mer eischentlisch es Abi vor uns un gaa kä Zeit fer Extraferz ghatt henn.
Un singe hotter kenne, de Herr Rasmussen! Die Text hemmer nadierlisch all uffschreiwe un die Werder lerne misse, un dann hotter uns die Lieder beigebrocht E paar simmer bis heit gebliwwe: vun endlose Stebbe odder de Äänsamkeit im Schnee, wo Kutscher sterwen, awwer korz vorher noch en ganz Haufe zu saache, oder besser: zu singe henn, vun Träne, wo aussehen wie Diamande, vun Grieß, wo mer de Fraa noch ausrischde soll...
De Herr Rasmussen hot uns ach so Sache verzehlt wie daß mer in Rußland Erdbeermarmelad in de Tee riehrt, des wääß isch ach noch. Schmeckt wirklisch gut.
So macht mer Friede - de Leit beibringe, wie se minanner redde kennen, ach middeme friehere “Feind”. “De Russ”, des war fer die Generation vor uns de anonyme Feind. De Herr Rasmussen hot uns ebbes iwwer russischi Kuldur un Sidde beigebrocht, ebbes do driwwer wie die Leit lääwen. Leit wie mir, wo essen und dringgen und singen. Isch glaab er hot sogar e Klassefahrt noch Moskau organisiert. Schad, daß isch do net mitmache gekennt hab, isch hab sowieso bloß ää Johr Russisch beim Herr Rasmussen ghatt, weil isch 71 Abi gemacht hab.
Viel is inzwische bassiert. Viel, was mer sisch domols net hett drääme losse.
Die Mauer is gfalle, die Grenze sin uffgange.
So en Herr Rasmussen weer jo heit nix besunneres mäh.
Awwer ganz vergesse hawwisch en net. Vor e paa Johr war isch in de besetzde Paläschdinensergebiede und wollt, zamme mit e paar annere Leit vun iwwerall her, de Baure bei de Oliveernt helfe. Des henn die Israelis spitzkriet, es hott ne net gebaßt, un sie henn Soldade gschickt. Denne ehrn Dätschmääschder hot mit em Bauer rumbalawert, un so e paar Halbwichsischi in Uniform henn uns derweil bewache misse. Die henn kä Englisch gekennt, un isch hab e bissel uffgebaßt, was die so babblen. Es war Russisch!
Isch hab dankbar an de Herr Rasmussen gedenkt, e paar Brocke zammegekratzt un die uff Russisch aagebatscht. Viel wars jo wirklisch nimmi, nooch all denne Johr! Frooche, ob se Russe sinn, ob se noch e annri Sprooch redden, de Aafang vun emme wunnerschääne Gedischt... schad, daß isch net viel meh zammekriet hab! (De erschde Addiggel aus de Sowjetverfassung, den wo isch heit noch auswennisch runnerbede kännt, hawwisch dort halt iwwerhaupt net brauche kenne!)
Awwer allää schun de Versuch, mit meim klää bissel Russisch e Verbinnung zu schaffe, daß die ehr Mudderschbrooch emol vun annere Leit heern, des hot ebbes verännert. Die junge Russe waren glei e bissel freundlischer un henn sisch scheints sogar bei ehrm Dätschmääschder fer uns eigsetzt. Isch hab gsehe, wie se middem dischbediert henn, unn er hot uns dann in Ruh geloßt un uns geglaabt, daß mer net gfährlisch sin.
Wann isch seh, wie die Amis sisch heitzdaach uffiehrn, denk isch oft noch an de Herr Rasmussen. Der hot gewißt, wie mer Friede macht. Der hot gewißt, daß mer minanner redde muß, wammer sisch verschdehe will! Drufflosballere is äfach, wammer de anner net kennt.  Awwer solang mer minanner red, kammer immer ebbes dezulerne, un vor allem: mer kann net gleichzeidisch schieße!